Tai Chi (Taiji) is een traditionele Chinese bewegingskunst die vaak wordt omschreven als een interne vechtkunst en als een meditatieve bewegingsvorm.
Het China bestond, voordat het één republiek werd, uit verschillende dynastieën en koninkrijken. In die roerige periode van veroveren en overleven zijn er enorm veel verschillende vechtkunsten ontstaan. Mensen moesten een manier hebben om zich te verdedigen tegen gevaren, zoals bandieten en andere dynastieën. Tai Chi heeft sierlijke en (veelal) rustige vormen (bewegingen), het is daarom best verbazend dat Tai Chi zijn oorsprong vindt in de eeuwenoude Chinese vechtkust Kung Fu. Kungfu zou ontstaan zijn in het leger, en later ook gebruikt worden in de Shoalin Tempels. De zeer gediciplineerde Shaolinmonniken ontwikkelde een zeer hoog niveau van Kung Fu en konden zo hun tempels beschermen tegen invallen. Kungfu en Tai Chi zijn altijd gezien als een familiegoed. Het leren en beoefenen van Tai Chi was alleen weggelegd voor elkaar en mocht op geen enkele voorwaarden aan buitenstaanders geleerd worden.
Zhang San-Feng (12e eeuw) was een semi-mythische Chines taöstische priester die niet gehecht was aan roem en rijkdom, hij weigerde de familiebezittingen en kennis te beschermen en is in plaats daarvan gaan rondtrekken door het toenmalige China. Na enige jaren is hij uiteindelijk in de Wudangbergen gaan leven. Daar ontwikkelde hij Tai Chi dat voor iedereen toegankelijk werd en hij wordt daarom door de meesten als de grondlegger van het hedendaagse Tai Chi genoemd. De militaire commandat Chen Wangting (uit de 17e eeuw) combineerde de Tai Chi vechttechnieken met filosofische principes uit het taoïsme en het confucianisme.
Er zijn verschillende stijlen van Tai Chi, waaronder de Chen-, Yang-, Wu-, Sun- en Hao-stijl. De Yang-stijl is wereldwijd het meest populair en kenmerkt zich door zachte, elegante bewegingen
Verschillende Tai Chi stijlen uiteengezet:
Chen-stijl
is de eerste stijl binnen Tai Chi die door de familie Chen uit het plaatsje Chenjiagou ontwikkeld is. De stijl is duidelijk ontstaan vanuit de vechtkunst. De stijl kenmerkt zich dan ook met explosieve bewegingen.
Yang-stijl
is waarschijnlijk afgeleid van de Chen-stijl en wordt voornamelijk voor de bevordering van de gezondheid beoefend. De vormen worden vloeiend en met rustige bewegingen uitgevoerd en zijn mede daardoor redelijk eenvoudig te leren. Hierdoor is de toegankelijkheid binnen Tai Chi voor (ouderen en minder atletische) duidelijk groter geworden..
Wu-stijl
is ontwikkeld door de familie Wu. De stijl kenmerkt zich door hogere standen en kleine bewegingen. Er wordt aandacht besteed aan het roteren van het middel en bewustwording van het lichaam.
Wu Hao-stijl
werd ontwikkeld door Wu Yu Xiang (shoalin bokser en vechtkunstenaar). De bewegingen zijn vooral soepel en los die sterk met elkaar verbonden staan, waarbij de aandacht wordt gericht op de interne kracht en juiste houding.
Sun-stijl
De Sun-stijl is de laatst ontwikkelde stijl binnen Tai Chi. Sun Lu Tang ging in de leer bij Hao Wei Chen die de stijl van zijn voorgangers beoefende. Opvallend binnen deze stijl zijn de natuurlijke standen, rechtop staande houding en voeten op schouderbreedte. Arm- en beenbewegingen ondersteunen elkaar en het accent ligt op het openen en sluiten van de handen.
Tao
is geen stijl, het zijn alle zachte oefeningen uit bovengenoemde stijlen, uitgangspunt van de Taoistische Tai Chi is dat de docenten in staat zijn om de oefeningen waar nodig dusdanig kunnen aanpassen zodat iedereen ongeacht fysieke gesteldheid Tai Chi kan beoefenen.
Lees hier meer over Tai Chi Tao